Kimsesizler Mezarlığı Şiirbaz

[Verse 1]
Bu kez halat tam ortasından koptu;
Şehir,bütün serserileri sofrasından kovdu
Ve aşk; hayatımıza zor "Kasım"lar soktu
Tanrı, "Kadın"ı yarattı; sonra özgür olmasından korktu

Yıpratırken hiç geçmeyen saatler bizi;
Gelecek oyalıyordu penceremize vaatler dizip
Etrafında kalabalıklar oluştukça yitiriyordun kimliğini;
Çocukluk mahallem gibi

Yalanların kirlettiği tenimi hatırlarım
Döktüğüm kan,gözyaşı ve terimi hatırlarım
Ben cehennemde yanıyor ol'cam okşuyorken tenini satırlarım
Cennette uyuyamam, yerimi yadırgarım

Toplum denen bataklıkta batar yalnız
Doğrular para etmez ve tüccarlar satar yanlış
İnsanlar, mezardaki kimsesizler kadar cansız
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız. (Ah)

[Nakarat 1]
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız (Ah)
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız (Ah)
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız (Ah)
Kimsesizler mezarlığı kadar yalnız (Ah)