Αταξία (Ataksia) Yorgos Rous

Έχεις δικό σου κελί σε μια ωραία ζωή
Κι ένα κορμί που γεννάει ανησυχία ,αταξία
Πώς να χωρέσει η φωνή σε μια σελίδα λευκή;
Πώς να ουρλιάξει η ψυχή σε ήχων αρχεία, χωρίς αναρχία;

Κι είναι η γη ένα μπαλόνι που τη σέρνει ένα παιδί
Και στο χέρι του σφιχτά κρατάει
Κι όσο περνάει ο καιρός αυτή του φαίνεται μικρή
Μα τώρα πια έχει χαθεί
Και πίσω της πάει

Έχεις μια εικόνα μικρή που της μιλάς το πρωϊ
Με μία αιρετική, σύγχρονη αγία
Κι αναρωτιέσαι
Πώς να παγώσεις μια στιγμή αφού ο κόσμος και η γη
Αποκοιμήθηκαν σε μία αναλογία
Που μοιάζει αστεία

Είναι η γη ένα μπαλόνι που τη σέρνει ένα παιδί
Και στο χέρι του σφιχτά κρατάει
Κι όσο περνάει ο καιρός αυτή του φαίνεται μικρή
Μα τώρα πια έχει χαθεί
Και πίσω της πάει
Είναι η γη ένα μπαλόνι που τη σέρνει ένα παιδί
Και στο χέρι του σφιχτά κρατάει
Κι όσο περνάει ο καιρός αυτή του φαίνεται μικρή
Μα τώρα πια έχει χαθεί
Και πίσω της πάει