Ατμόσφαιρες (Atmosfaires) Bong Da City

[Verse 1: Κακοήθης]
Απόψε κύλισα, μίλησα μ' εμένα καθώς λύγισα
Αντίκρισα τα λάθη μου έτσι και τα συζήτησα
Με τη μοναξιά μου δείπνησα και την εκτίμησα
Ευγενικά την άφησα να πληρώσει και ζήτησα
Να φύγω, και πάλι τις παλιές πληγές ανοίγω
Και θίγω αυτούς που δε μ' ένιωσαν έστω λίγο
Γιατί πάντα κρύβω κάτι για 'μένα, για να ξεφύγω
Και συνθλίβω ό,τι με διώχνει από 'κεί που ανήκω
Είναι σκοτάδι, μα πάλι ψάχνω κάτι που να λάμπει, ένα σημάδι
Μες στα στενά μου γρήγορο βάδην και τροχάδην
Περνάνε τα χρόνια και πίσω μένουμε
Μα το σημαντικότερο μένει ότι αντέχουμε
Τώρα νιώσε με, ρε, και μη διστάζεις
Μην έχεις όνειρο στη ζωή σου να διατάζεις
Τώρα κοίτα πως τα πράγματα πήρανε διαστάσεις
Σε φάσεις χωμένος που δε θα τις καταλάβεις

[Chorus: Μάνι]
Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει, προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη
Εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι
Μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου, σε θολές νύχτες κι ατμόσφαιρες
Αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου ό,τι νιώθω κι είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου

[Chorus: Μάνι]
Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει, προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη
Εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι
Μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου, σε θολές νύχτες κι ατμόσφαιρες
Αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου ό,τι νιώθω κι είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου