Δύσκολοι Καιροί (Diskoloi Kairoi) Wednesday Night Cypher

[Verse 1]
Ένα πρωινό δεν παλεύεται μόνο με βιταμίνες
Είδες;
Περνάνε ασυνήθιστα οι μήνες
Δύσκολο να βλέπω πως αυξάνονται οι ευθύνες
Και αρχίζουνε στα πρόσωπα να φαίνονται ρυτίδες
Μπήκες;
Το διάβασμα δεν πέφτει γενικά
Και απ'το μπαλκόνι τα φώτα της πόλης φαίνονται θολά
Και σαπίζω
Με τον καιρό σταματώ να ελπίζω
Γιατί οι πιο όμορφες μου μέρες πλέον δεν έχουνε ήλιο
Μόνο ξημέρωμα στα ίδια σκαλοπάτια
Περπάτημα με τα παιδιά στα ίδια μονοπάτια
Περίεργα βράδια
Υπόγειο, σκοτάδια
Μόνιμη αναζήτησή για δυο όμορφα μάτια
Μάταια, αμάν πια
Φίλοι τα τετράδια
Φίλοι τα στύλο που πλέον έχουν μείνει άδεια
Στέκια μέρη που παλιά φοβόμουν να διαβώ
Άρωμα ανθρώπων που εκπνέει ένα χαζό ρομαντισμό
Είμαι αφελής και αδρανής
Και μικρός και ευθύς
Μα παιδί που θα σου πει όσα δεν μπορούσες να πεις
Να φανταστείς
Είναι δύσκολο να λες τη λέξη "εμείς" όταν πέρα από την πάρτη σου δεν μπόρεσες ποτέ να δεις
Και πριν τελειώσει το κομμάτι έχεις φύγει
Κι η μοναξιά με πνιγεί
Και αυτό λέγεται δίνη
Δίνει το πάτημα αυτός που δίνει
Να βρει ευκαιρία ο δίπλα να φύγει