Aspirini Natassa Bofiliou

Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς
Μετά τις δώδεκα στα σπίτια μας γυρνάμε
Τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς
Ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε
Τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω
Έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου
Πίνουν καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ
Όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου

Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
Να μετρηθώ με τη ζωή που μου ’ χει μείνει
Γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
Θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη

Σαν παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιεις
Να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε
Πόσα χρόνια ν’ αρνηθείς προτού τα δεις
Μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε
Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν
Βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει
Κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν
Κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει

Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
Να μετρηθώ με τη ζωή που μου χει μείνει
Γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
Θα νικηθώ μ’ ένα καφέ και μια ασπιρίνη