Άνθρωπος του Κόσμου (Anthropos Tou Kosmou) Natassa Bofiliou

Καθόσουν σκεφτικός
Είχες κλειστό το φως
Στα χείλη ένα τσιγάρο
Σαν πλοίο φορτηγό
Που βγαίνει με οδηγό
Ένα σβησμένο φάρο

Μια σκέψη σου κρυφή
Σου αλλάζει τη μορφή
Και μοιάζεις πια με ξένο
Και χάνομαι κι εγώ
Που χρόνια σ’ εξηγώ
Και σε καταλαβαίνω

Ήσουν άνθρωπος του κόσμου
Όλη η γη δικό σου κτήμα
Όμως άνθρωπος δικός μου
Δεν υπήρξες κι είναι κρίμα

Ούτε μια στιγμή δικός μου

Καθόσουν σκεφτικός
Σου άναψα το φως
Κι ας το ‘χα νιώσει ήδη:
Ετούτη σου η σιωπή
Σχοινί που ‘χει κοπεί
Και γίνεται ταξίδι