Το Παιδί με το Πατίνι (To Paidi Me To Patini) Pavlos Pavlidis

Χτυπάνε γύρω συναγερμοί
Κι όμως είναι άδειοι οι δρόμοι
Στη μεγάλη λεωφόρο
Μια οθόνη υπενθυμίζει
Ότι θα έπρεπε να βρίσκομαι στο σπίτι
Είναι Δευτέρα ή μήπως Τρίτη;

Κοιτάζω εκείνο το παιδί με το πατίνι
Που ανεβαίνει την ανηφόρα
Και ζωγραφίζει με το χέρι μια γραμμή από ομίχλη
Κλείνει τα μάτια ύστερα αφήνει στο πεζοδρόμιο το μαύρο κουτί
Που μέσα του δουλεύει η πιο αρχαία μηχανή
Δίπλα στα ελάχιστα αυτοκίνητα
Που περιμένουνε στο κόκκινο ακίνητα

Κοιτάζω το παιδί με το πατίνι
Ένα φως πορτοκαλί αναβοσβήνει
Είναι άδειοι όλοι οι δρόμοι
Στη μεγάλη λεωφόρο
Μια οθόνη υπενθυμίζει
Ότι θα έπρεπε να βρίσκομαι στο σπίτι
Ή μήπως Τρίτη;

Το παιδί με το πατίνι
Κατεβαίνει τον ίδιο δρόμο
Δεν κοιμήθηκε ποτέ
Ξέρει ότι δεν κοιμάμαι
Δε θυμάμαι σε ποια στροφή με κοίταξε
Και μ’ έκανε να σκέφτομαι από τότε
Ότι αυτά είναι τα λόγια που δεν έχω πει ακόμα
Και γι’ αυτό το ακολουθώ