Τροχιά Δημιουργίας (Troxia Dhmiourgias) ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ | VITA PEIS

Hatemost:
Βάζω μπροστά τη φαντασία μου, κάνα δυο σελίδες λευκές
Κι αρχίζω να χαράζω την πορεία μου
Ειν’ ο δρόμος άγριος κι ο κόσμος ξάγρυπνος
Περιμένει φως να δει που βρίσκεται ο Παράδεισος
Μα είσαι στην Κόλαση, μεγάλε, μην ξεχνιέσαι
Κλινικά νεκρός, ξάπλα, δεν κουνιέσαι
Προσφέρω το αντίδοτο, μέσα σε κάθε δίμετρο
Σηκώνεσαι απ’ το λήθαργο για τζούρα, δεν κρατιέσαι
Γύρνα το, να πέσω αδύνατο
Δε χάνω το δρόμο γιατί έχω νήμα στο λαβύρινθο
Άρρωστος στο επίθετο, φόνευσα τον εγγαστρίμυθο
Κι οι μαριονέτες λύγισαν, δεν άντεξαν τον πυρετό
Ανίκητο στυλ, παράγω σαν τον Ήφαιστο
Φωτιά, κράτα το μακριά από παιδιά
Είμαι στην Κόλαση κι ακόμη δεν ξέρω πόσο θα μείνω
Δεν ειμ’ απόλαυση που μένει και κρατάει για λίγο
Είμαι ο πρόλογος κι ο επίλογος, ανοίγω και κλείνω
Και πάντα μπαίνω στο ψητό, μωρό μου, αργά σε ξεντύνω
Γράφω και πίνω, πίνω και κάτι όμορφο στήνω
Στο χαρτί μ’ ένα beat μαζί δένω και λύνω
Και πάντα δίπλα μ’ ένα φίλο
Όπου και να πάω, σε κάθε βήμα
Αν μυριστεί πουστιά, γαβγίζει σαν το σκύλο
Είναι μεσάνυχτα στην πόλη
Δεν το λήγω ακόμη καριόλη
Πάμε για ένα γύρο
Αθήνα, κέντρο, κέρατο δεν έχει, θα σε δείρω
Έχε τα μάτια σου και πίσω σου κι ας μη κουνιέται φύλλο
Αθήνα, κέντρο, κέρατο δεν έχει, θα σε δείρω
Έχε τα μάτια σου και πίσω σου κι ας μη κουνιέται φύλλο