Λιγμός (Ligmos) Novel 729

[Chorus]
Μέσα στην ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός
Μπήκα στη σκιά μου και δε βλέπω το φως
Γαμώτο, δεν αντέχεται ο πόνος αυτός
Απόψε πόσο θα 'θελα να ήμουν αλλιώς

[Chorus]
Μέσα στην ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός
Μπήκα στη σκιά μου και δε βλέπω το φως
Γαμώτο, δεν αντέχεται ο πόνος αυτός
Απόψε πόσο θα ’θελα να ήμουν αλλιώς

[Verse 1]
Αυτοί που πιστεύουν πως για να ευτυχήσεις σ' αυτή τη ζωή φτάνει μόνο η θέληση
Τι θα μου 'λεγαν απόψε που όλα τα θέλω μου είναι σε στέρηση;
Αφήνω ανθρώπους να φύγουνε κι αυτοί μου αφήνουν μια ένεση μ’ έμπνευση
Κι εγώ την μπήγω στις φλέβες μέσα απ' το θάνατο να δώσω γένεση
Τελευταία στον ύπνο μου βλέπω πως πίνω ξανά και ξυπνάω μουδιασμένος
Το μυαλό μου με παίζει μα δεν υποκύπτω, στο παίδεμα είμαι εκπαιδευμένος
Έκλεισα δεκαετία που είμαι καθαρός και δεν είμαι μπλεγμένος
Κι όταν θυμάμαι πώς ήμουν παλιά ανακουφίζομαι, μα νιώθω ξένος
Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα, το ξαφνικό τηλεφώνημα
Που μου 'παν πως έφυγες, πέταξες, χάθηκες και μου κοπήκαν τα γόνατα
Ήσουν αυτός που μου έμαθε πως τα σκοτάδια στον νου μου είναι γόνιμα
Πως αν φυτέψω τον πόνο στα λόγια μου, τότε θα ανθίσει το νόημα
Έναν χρόνο μετά την φυγή σου πήγα στο δωμάτιο που συναντιόμασταν
Έβαλα τις πολυθρόνες απέναντι κι έκατσα όπως καθόμασταν
Ποτέ μας δε κάναμε κλείσιμο, ποτέ δε σου είπα τι σήμαινες
Τα έβγαλα όλα από μέσα μου, έλπίζω να έκανες όλα όσα ήθελες
Εγώ στα τριάντα, η Μάγια στα έντεκα και στα οχτώ τα κουπλέ μου
Ο φόβος μην έρθει το τέλος είναι ο πιο δύσκολος που είχα ποτέ μου
Η συμφιλίωση με το ανεξέλεγκτο ένα αιώνιο βάσανο
Κάποιες πληγές δε θα κλείσουν ποτέ, δυστυχώς, κι ας ακούγεται βάναυσο