Marjolijn Cornelis Vreeswijk

Omdat we onder de sterren staan
En wij elkander wel mogen
Kus ik je lippen onder de maan
En kijk je diep in je ogen
En dan weet jij je opeens geen raad
Omdat je hart zo onrustig slaat
Het droeve feit, Marjolijn, is
Dat liefde niets meer dan schijn is

Want ergens anders schijnt de zon
En exploderen granaten
En daar marcheert een bataljon
Daar sterven duizend soldaten
Wat is de liefde Marjolijn
Is het een oorlog in het klein
Kan men elkander vermoorden
Zonder geweer, maar met woorden

De nacht is lang, de maan is hoog
Nu slapen dieren en mensen
Daar valt een ster in een lange boog
Dan mag je, geloof ik, iets wensen
Wat wil je hebben, dat is de vraag
Ik geef je alles, o zo graag
Al wat je wilt kan je krijgen
Alleen m'n hart blijft m'n eigen