[Verse 1:Θύτης]
Δεν πιστεύω σε θεούς και σε διαβόλους
Από μικρός έχω χάσει τη πίστη στους ανθρώπους
Κι έτσι πήρα χαρτί και στυλό για δύο λόγους
Για να τα πω και να τους στείλω σε καρδιολόγους
Μπορεί να βγάζω πέντε φίλε, αλλά δέκα χαλάω
Έχω μπροστά μου το καλάμι αλλά δε καβαλάω
Όπου πατάω πρωταγωνιστώ σε πλάνα στραβά
Κι αν η ζωή είναι πουτάνα φώναζε με νταβά
Μέσ' στην Αθήνα απ'την γενιά με τα κομμένα φτερά
Ποια ανεργία; δε βλέπεις; έχει για όλους δουλειά
Παίζουν χρυσές ευκαιρίες, ληστείες, ναρκωτικά
Ο σατανάς προσλαμβάνει και θέλει νέα παιδιά
Ο χάρος τρίβει τα χέρια του και γελά ειρωνικά
Φαντάσου που φτάσαμε για να γράφω κοινωνικά
Και που να δεις καθαρά; ποιοι είναι αληθινοί;
Είναι οι δρόμοι σκοτεινοί κι έχει ομίχλη πυκνή
Η πόλη νεκροταφείο κι όλος ο κόσμος θρηνεί
Το κράτος κάνει εκπτώσεις κι είναι η ζωή σου φτηνή
Και η πρέζα έχει θερίσει τη γειτονιά που παλιά
Γυρνάγαμε όλη τη μέρα σαν χαμένα κορμιά
Κι αυτό σημαίνει πως έχουν πνιγεί σε μια κουταλιά
Προτού ο θάνατος τους σφίξει σαν αγκαλιά
[Chorus x2]
Κάθε μας βήμα ένα βήμα πιο κοντά στο μνήμα
Κάθε μας βήμα σαν φυσίγγι μέσ' την καραμπίνα
Κι αν πάνω σου στραφεί τότε ο θάνατος
Φαντάζει πιο κοντά κι από Θεσσαλονίκη-Αθήνα
Δεν πιστεύω σε θεούς και σε διαβόλους
Από μικρός έχω χάσει τη πίστη στους ανθρώπους
Κι έτσι πήρα χαρτί και στυλό για δύο λόγους
Για να τα πω και να τους στείλω σε καρδιολόγους
Μπορεί να βγάζω πέντε φίλε, αλλά δέκα χαλάω
Έχω μπροστά μου το καλάμι αλλά δε καβαλάω
Όπου πατάω πρωταγωνιστώ σε πλάνα στραβά
Κι αν η ζωή είναι πουτάνα φώναζε με νταβά
Μέσ' στην Αθήνα απ'την γενιά με τα κομμένα φτερά
Ποια ανεργία; δε βλέπεις; έχει για όλους δουλειά
Παίζουν χρυσές ευκαιρίες, ληστείες, ναρκωτικά
Ο σατανάς προσλαμβάνει και θέλει νέα παιδιά
Ο χάρος τρίβει τα χέρια του και γελά ειρωνικά
Φαντάσου που φτάσαμε για να γράφω κοινωνικά
Και που να δεις καθαρά; ποιοι είναι αληθινοί;
Είναι οι δρόμοι σκοτεινοί κι έχει ομίχλη πυκνή
Η πόλη νεκροταφείο κι όλος ο κόσμος θρηνεί
Το κράτος κάνει εκπτώσεις κι είναι η ζωή σου φτηνή
Και η πρέζα έχει θερίσει τη γειτονιά που παλιά
Γυρνάγαμε όλη τη μέρα σαν χαμένα κορμιά
Κι αυτό σημαίνει πως έχουν πνιγεί σε μια κουταλιά
Προτού ο θάνατος τους σφίξει σαν αγκαλιά
[Chorus x2]
Κάθε μας βήμα ένα βήμα πιο κοντά στο μνήμα
Κάθε μας βήμα σαν φυσίγγι μέσ' την καραμπίνα
Κι αν πάνω σου στραφεί τότε ο θάνατος
Φαντάζει πιο κοντά κι από Θεσσαλονίκη-Αθήνα
Comments (0)
The minimum comment length is 50 characters.