Για τους Ανήσυχους (Gia tous Anisyxous) Novel 729

[Verse 1]
Είμαι ακόμα ζωντανός και με καθοδηγεί το βίωμα
Η αγκαλιά πάντα με πνίγει στο τελείωμα
Αυτό το πάθος με σκοτώνει κι είναι ευτύχημα
Γιατί αν δεν πέθαινα δε θα 'χα φτιάξει τίποτα
Μες στο κεφάλι έχω έναν μόνιμο εμφύλιο
Μέσα στην τσέπη το κλειδί απ' το καταφύγιο
Κι αφού το τέλος μας συνήθως είναι αιφνίδιο
Έχω επιλέξει τι θα αφήσω για ενθύμιο
Αυτό είναι τ' όνειρο που είχα από μικρό παιδί
Να μην αφήσω την απάθεια να με καταπιεί
Γι' αυτό βουρκώνω πριν ανέβω πάνω στη σκηνή
Αυτό δεν είναι συναυλία, αυτό είναι τελετή
Αυτός εδώ είναι ο θυμός που κουβαλάω
Το άδικο που βίωσα ποτέ δεν το ξεχνάω
Ήμουνα παιδάκι και δεν έβγαλα ούτε λέξη
Οι γαμημένοι που σκοτώσαν τον Αλέξη
Αυτή εδώ είναι η πληγή του παρελθόντος
Η ανάγκη να ξεθάψω μια λιακάδα από το σκότος
Για όλα τα ανήσυχα μυαλά μες στην Ελλάδα
Που αντιστέκονται στη βία αυτού του σάπιου καθεστώτος
Για τα παιδιά που δεν ακούστηκαν ποτέ τους
Και νιώθουν τα κουπλέ μου σαν ήταν κουπλέ τους
Για όσους πονάνε όταν πληγώνονται οι άνθρωποι
Κι ας μην είναι οι φίλοι τους ούτε οι οικογένειές τους