De laatste tocht van Een Speelman Cornelis Vreeswijk

Als de rozenmorgen stijgt boven Hemelmora hoog
Wordt een dode uit het dorp weggehaald
Door de heide, door de bloemen, gaat een stille hemeltoog
Terwijl de maan in de hemel is verdwaald

Zware laarzen scheuren het mos in 't weerloze bos
Zware hoofden zijn voorovergeheld
Uit zijn bitter wilde nood reist een dromer, hij is dood
En de dauw ruist geluidloos op het veld

En de kist schommelt zwart door de lente en 't groen
En de morgen wordt stil terwijl ze treurt
Nu verstijft de westenwind, die wil zien wat ze wel doen
Hoort een laars die door de rozen scheurt

't Is alleen maar een speelman, zuchten bomen in het bos
Ja, z'n eenzame jaren zijn voorbij
Als ik wil, zegt de wind, laat ik al mijn stormen los
Ja, en ik laat al mijn orkanen vrij

Over heide en moerassen schommelt hard dood been
Doodvermoeid onder de bleke zon hoog
Maar als eindelijk de avond valt over rots en over steen
Gaat een zware tred door Hemelmora hoog

Zwarte vier, ze keren weer en ze hebben hartezeer
En 't ziet eruit alsof ze in gebeden gaan
En ver weg, op het droge pad, velt een roos zijn laatste blad
En de grond die zij zo zeer hebben gedaan