Σόσιαλ (Social) Pavlos Pavlidis

Ότι είμαι ανόητος, ότι είμαι τυφλός
Ότι δεν έχω και πολλά να περιμένω
Έτσι όπως βαδίζω χαρωπός και γελαστός
Στο ναρκοπέδιο που μου 'χουνε στρωμένο

Είναι ζήτημα χρόνου να ανατιναχτώ
Ζήτημα τιμής να πιαστώ επ' αυτοφώρω
Να κολυμπάω ατάραχος στο νέκταρ της πηγής
Κι αυτοί να περιμένουνε να 'ρθει το ασθενοφόρο

Έτοιμοι να καρφώσουνε το δράκο στο λαιμό
Να χώσουν το κοντάρι τους στην άρρωστη καρδιά του
Ύστερα να τον σύρουνε αιμόφυρτο, σκυφτό
Στην αγορά να κολυμπάει στα δάκρυά του

Μέρα γεμάτη και μετά καλησπέρα σας
Μέρα φευγάτη και ρουφάω τον αέρα σας
Βράδυ σκληρό σας χαρίζω τον ύπνο μου
Νύχτα λευκή και κοιμάμαι στον ξύπνιο μου

Αύριο πάλι θ' αναστήσω το πτώμα μου
Θα ζωγραφίσω ένα γέλιο στο στόμα μου
Οφθαλμαπάτη και ξανά καλημέρα σας
Φιλάω στο στόμα το ανθρωπόμορφο τέρας σας

Είναι οι νεοβέβαιοι οι μεταδικαστές, οι εκτελεστές
Που ακονίζουν την καινούρια λαιμητόμο
Ξέρουν τι εννοείς, προτού τολμήσεις να το πεις
Διαβάζουνε τη σκέψη σου, γνωρίζουνε το νόμο