Άνοιξη (Anoiksh) Pavlos Pavlidis

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού
Και οδόντα αντί οδόντος
Δυο μονόφθαλμοι στρατοί
Δίχως δόντια βλέπουμε όντως

Μόνο δεξιά οι μισοί
Μόνο αριστερά οι άλλοι
Και η άνοιξη περνάει
Κάπου ανάμεσά μας πάλι

Ανασαίνει στους κισσούς
Σκαρφαλώνει κι όταν φτάσει
Στους μαρμάρινους σταυρούς
Σφίγγει μέχρι να τους σπάσει

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού
Και οδόντα αντί οδόντος
Δίχως δόντια πια τυφλοί
Πριονίζουμε δεόντως

Της ψυχής μας το κλαδί
Μην τυχόν και ξανανθίσει
Κι η αγάπη αναστηθεί
Και η άνοιξη τολμήσει

Να χορέψει στη βροχή
Κι όταν μας σκοτώσει πάλι
Να ξυπνήσουμε μαζί
Στο πιο αρχαίο ακρογιάλι