Η Σειρήνα Φιλούσε Υπέροχα (I Seirina Filouse Yperoxa) Wednesday Night Cypher

[Intro: Marseaux & dPans]
Το βράδυ γυρνάν τα φαντάσματα
Στο υγρό κι όλο άδειο κατάστρωμα
Και αυτοκτονούν μ' έναν σάλτο
Γιατί ερωτεύτηκαν κάτι στον πάτο
Και γράφουν στα βράχια ποιήματα
Σημάδια που αφήνουν τα κύματα
Σιωπούν όσοι ξέρουν από έρωτα (λένε)
Η σειρήνα φιλούσε υπέροχα

[Verse 1: Brando]
Λύσε με από το κατάρτι
Θέλω να την πλησιάσω λιγάκι
Την έχω ανάγκη, κι ας μη γυρίσω πίσω
Δε θέλω να κάνω κράτη
Στο πέλαγος θα βυθίσω κάθε δάκρυ, μαζί της να ζήσω
Ποια Πηνελόπη και ποια Ιθάκη;
Δεν ακούς πώς τραγουδάει; Δε με τρομάζουν οι βράχοι
Θα σκίσω το κορμί μου σ' αυτούς αν χρειαστεί για να την αγγίξω
Πίσω θα την κερδίσω
Ή στις κοφτερές γωνιές τους απάνω θα ξεψυχήσω
Δε θ' αργήσω να ξυπνήσω
Τον ουρανό γκρίζο ν' αντικρίσω
Να ζήσω άλλη μια πίκρα απ' αυτές που με κάνανε Κροίσο
Σ’ ανασφάλεια, αγωνία, πόνο κι απαισιοδοξία
Η οξεία μελωδία της δεν μ' αφήνει να λύσω τα δεσμά
Που μας δένουνε στην καρδιά μου
Ένας κόμπος η χαρά μου που κρύβεται στον λαιμό μου, μωρό μου
Για αυτό κόψ' το να ηρεμήσω μια για πάντα
Έτσι κι αλλιώς, πριν φτάσει το κεφάλι μου στο χώμα
Θα σε συγχωρήσω
Βρήκα κάτι να πιαστώ και ν' αγαπήσω
Όταν γκρεμίζονταν ο κόσμος μου
Και πουθενά δεν είχα ν' ακουμπήσω
Σου 'ριξα όλα τα βάρη μου, ώστε αν δεν τ' αντέξεις
Να 'χω δικαιολογία εσένα αντί για 'μένα να κατηγορήσω
Δεν σ' αδικώ
Πόσο αξίζει ένα «Σ' αγαπώ» και τι είναι πιο άδικο;
Αλλού ευτυχισμένη
Απλώς εδώ κόβουν βαθύτερα όσα ηχογραφώ με τον καιρό
Μέχρι να βρω μια νύχτα τον ψυχικό μου κόσμο κατάκοιτο