Η Τελευταία Παράσταση στο Προαύλιο (I Teleftaia Parastasi sto Proavlio) Solmeister

[Verse 1]
Κάποιος μου είπε πως μεγάλωσα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας
Κι ας μην κρυβόμαστε καν στο προαύλιο πια
Γιατί κανείς δε θα πει να πάμε για μάθημα
Δε σε βλέπω και πουθενά, ίσως να πήρες απουσία
Μα η ουσία είναι πως κάποτε σε ήξερα απ' όλους πιο καλά
Και τώρα σ' έχω δει σε φωτογραφίες με φίλους να ποζάρεις
Κι αναρωτιέμαι αν έχεις τα ίδια άγχη που είχες παλιά
Γιατί κάποτε σε ήξερα, βλέπεις και σ' είχα μισοερωτευτεί, όπως συνήθως
Και κυρίως ερωτεύτηκα το γεγονός πως απείχες κάπως από όλα όσα τείνω να ερωτεύομαι συνήθως
Λες κι η συνήθεια έχει πια το ίδιο νόημα, λες κι είμαστε τα ίδια παιδιά, με το ίδιο φρόνημα
Απλά λίγο πιο φρόνιμα και με φρονιμίτες στα χαμόγελα
Και θα μου πεις γιατί τα γράφω όλα αυτά
Γιατί το παρελθόν το ξεκλειδώνω μέσα από κορίτσια
Κι είναι άδικο να λένε τον στίχο μου ερωτικό
Ενώ απλά είμαι ένα αγόρι που κρατά ένα φακό
Και στα σκοτάδια της μνήμης μου αναζητώ
Το βράδυ εκείνο που την αυλή στολίσανε για γιορτή
Κι εγώ γεμάτος άγχος περπάτησα προς τη σκηνή
Έσκισα μια κακή σελίδα, πριν χαρίσω το τετράδιο
Κι ανέβηκα να πω ένα τραγούδι στο προαύλιο

[Pre-Chorus]
Άλλο ένα βράδυ που δεν ξέρω αν κοιμάμαι
Και να ανοίξω την ντουλάπα φοβάμαι
Τα φαντάσματα το βράδυ χορεύουν
Κι οι φωνές στο κεφάλι μου ποτέ δε σωπαίνουν