Η Λιβελούλα (I Liveloula) Sadomas (Ft. 12os Pithikos)

Αυτό είναι έρωτας και τέχνη
Μυστηριώδες φώς από την δρακονησίδα
Απ'τον κόσμο του ενός
Είμαι εγώ η θάλασσα μου ο βυθός της και ο αφρός
Έχω την πιο τρελή ελπίδα δεν τη λέω κανενός
Μέσα μου νύχτα με φεγγάρι
Εκεί με βρήκες πάλι
Χαμένε αδερφέ είσαι το μάγικο δοξάρι
Στην μελανιά του κόσμου παίξε πριν ρθει να μας πάρει
Εδώ που ο φόβος είναι με την σιγουριά ζευγάρι
Εδώ που ο χάρος δεν γυρίζει με δρεπάνι πια
Ονειροπολώ μα ξεχνώ ότι είναι μεσάνυχτα
Τι τίτλο να δώσω σ’ενα τραγούδι σαν αυτό;
Στην κρυσταλλένια μοναξιά που μόνος την αποζητώ
Σ'ένα κουβά γεμάτο στάχτες
Η λιβελούλα πνίγηκε μπροστά σ' οφθαλμαπάτες
Νυχτόβια αφεντικά τυφλούς πελάτες
Στην τσάντα μετρητά μαζί προστάτες
Δεν χαιρετάει πια υπόγειους επαναστάτες

Αγαπημένο μου μυαλό για πες μου που βουλιάζεις πάλι;
Κάνη στο κεφάλι χέρι στη σκανδάλη κόμπος στο στομάχι
Ανούσια μάχη
Πάλι μ’ έπιασαν χαράματα
Χιονισμένη σαχάρα το σπίτι
Θλιμμένα άσματα
Συννεφιασμένη κυριακή και βρέχει δάκρυα
Καπνός και στάχτη πλημμύρισαν τα δωμάτια
Τι τίτλο να δώσω σ'ένα τραγούδι σαν κι αυτο;
Μοναχική Πρωτοχρονιά και γράφω να μην τρελαθώ
Αυτό είναι ποίηση και πόνος πάγωμενος θρόνος
Στην κορυφή του βουνού σαν λύκος ουρλιάζω μόνος
Ο Μορφέας έγινε ξένος τώρα πια δεν είναι φίλος μου
Δεν ξεχωρίζω νύχτα απο μέρα
Που πήγε ο ήλιος μου
Σκότος και φώς
Άνθρωπος και θεός
Ματώνω την καρδιά μου να δω αν είμαι ζωντανός
Κρατώ σφιχτά του μαχαιριού την λεπίδα
Ματώνει η σελίδα, το λέω ελπίδα
Τι κρίμα
Οξύμωρο σχήμα
Άστο να φύγει λέω να το πάρει το κύμα
Σήμερα πετάω το μαχαίρι φεύγω από το μνήμα
Η λιβελούλα πνίγηκε της ανασφάλειας θύμα
Ραγίζει το γυαλί μετά σπάει και κόβει το νήμα
Άντε καλή χρονιά και καλό μήνα
Και εύχομαι από συναίσθημα ποτέ μην πέσει πείνα
Μια νέα αρχή σε κάθε τέλος το όνειρο μου
Για το καλό μου , για να βρώ τον εαυτό μου