Να ’σαι Καλά (Na ’sai Kala) Marseaux (Ft. Solmeister)

[Verse 1: Solmeister]
Κι όποτε θέλω το θέμα θα θέτω μονόπλευρα
Θα γράφω τετράστιχα kάθε φορά που σκέφτομαι και νιώθω άσχημα και λάθος ολότελα
Κάθισε κι άκου λιγάκι αυτά τα παράπονα, εγώ σε μεγάλωσα
Τόσο φθηνά πούλα με, αφού τόσο αξίζω που τόσο σε χάλασα
Μ' εσένα τα βάζω απόψε μα είσαι καθ' εικόνα μου και καθ' ομοίωση, άρα απλά
Μ' εμένα τα βάζω για ακόμα μια πικραμένη φορά
Γράφω για λάθη από τα είκοσι
Γράφω για κάτι από όταν μου μάθανε γράμματα
Αλλά ποτέ δε μου μάθαν να γράφω και κάτι καλά
Σε πόσους ανθρώπους χρωστάς ευτυχία; Κάθε χαμόγελο πόσο πληρώνεται;
Εδώ στα μέρη μου οι ανθρώποι δε χαμογελάνε συχνά, του παραδείσου οι πύλες ανοίγανε κάθε φορά
Που η ματιά μου η άδεια συναντιότανε
Μ' εκείνη την παλιά σου μαγεμένη ματιά
Και σου 'χω πει πως δε γράφω πια έτσι, άσε το χέρι μου, άσ' τη φωτιά
Δε θέλω πάλι το ίδιο παιχνίδι, κάπου σε χάνω και κάπου πιο κάτω σε βρίσκω ξανά
Σε κάποια Ραφήνα και κάποια βραδιά καλοκαιρινά
Στα χρόνια μου τα μεταεφηβικά
Γιατί με ψυχαναλύω και πάλι μ' οινόπνευμα, πού είν' το ποτήρι;
Που είναι οι στίχοι που σου 'γραφα; Έλα!
Εσύ υποτίθεται πως θα μου μάθαινες να γράφω για 'μένα
Έστω λιγάκι πιο φωτεινά
Το είχες πει και μην το ξεχάσεις, έφτιαξα στα αστέρια έναν κόσμο για εσένα
Από τον μάταιο ντουνιά που σε γνώρισα πιο μακριά κι εκεί σε φυλάω καλά
Εκεί δεν σου ράγισα ποτέ την καρδιά με τα λάθη μου, αλλά έννοια σου, αγάπη μου, αυτοτιμωρούμαι συχνά
Ήσουν η μόνη που αγάπησε το τέρας μα είσαι αέρας κι όταν φυσά
Ελεύθερος φεύγει κι αφήνει εμένα στην παγωνιά
Να προσπαθώ ν' αγκαλιάσω το τίποτα με χέρια γυμνά
Κι αίμα γεμάτα
Έμαθα πάντα να χάνω τα πάντα, παίζω τα ρέστα μου, δεν πάω πάσο
Συλλέγω ιστορίες, συλλέγω συγγνώμες, συλλέγω ανθρώπους που δε θα ξεχάσω
Ν' απογοητεύσω, μα τι νομίζεις πως γράφω;
Φτύνω μελόδραμα; Όχι στραγγίζω και στάζω
Η πένα μου δάκρυσε μα δε διστάζω
Κι ας μη με κοιτά
Άντε γαμήσου, συγγνώμη
Ευχαριστώ, σε θέλω ακόμη
Φύγε μακριά μου, αν μ' αγαπάς να μου γράφεις, μη μου μιλάς, μίσησέ με, παράτα το
Όλα τα παραπάνω, ναι, όλα
Γιατί έτσι νιώθω, γιατί έτσι τα 'κανα
Για του έρωτα τα γηρατειά και τον άδοξο θάνατο, γιατί είναι μάταιο