Szczęście Szymon Laks

Nieciekaw jestem świata
Ogromnych, pięknych miast:
Nie więcej one powiedzą
Jak ten przydrożny chwast

Nieciekaw jestem ludzi
Co nauk zgłębili sto:
Wystarczy mi pierwszy lepszy
Wystarczy mi byle kto

I ksiąg nie jestem ciekaw
— Możecie ze mnie drwić —
Wiem ja bez ksiąg nie mało
I wiem, co znaczy żyć

Usiadłem sobie pod drzewem
Spokojny jestem i sam — —
O, Boże! O, szczęście moje!
Jakże dziękować Ci mam?