Sessizce Cem Adrian

Geçmişi hatırlatır... Hatırlatır bu yağmurlar...
Bu yağmurlarda kaybetmiştim seni...
Ve karanlığı hatırlatır... Hatırlatır bu rüzgarlar...
Bu rüzgarlar alıp gitmişti benden seni...

Ve şimdi sokaklar... Sokaklar yalnızlığa çıkar...
Yıldızlar gökyüzüne...
Gece olunca bir şeyler çöker yeryüzüne soğuk, ıssız, sessizce...

Neden hep pencerede bekleyince daha çabuk gelir sanır o bekleyenler?
Neden o kaldırımlarda yüzlerini göremediğim insanlardan biri sanırım seni?

Sen bilmezsin... Bilmezsin nasıl olur insan... Nasıl olur aysız gece yalnızken...
Üşüdüğünü sanırsın aniden... Ağladığını duyarsın birinin içinde hıçkırarak, sessizce...

Ellerin...ellerin... Ellerin cennetimdi benim...
Gözbebeklerinde kendimi görmek istedim... İstedim bir sabah...
Güneş doğarken güneşe gülümsemek
Güneş batarken başımı omzuna dayayıp, kapamak gözlerimi dünyaya...

Kapkaranlık bir gece saçların ellerimde
Ay ışığının ışığı yansırken kirpiklerinden yüzüme...
Sabaha kadar yanında uyumak isterdim bir gece...
Sessizce...

Hala saklı bir yerde o görmediklerin, hiç bilmediklerin, içimdeki acılar...
Hala kaldı bir yerde o hissetmediklerin, hiç sezmediklerin...
İçimdeki bu aşk...
Sakladım seni... Sessizce...