Όταν (Otan) Novel 729

[Intro]
Λέει

[Verse 1]
Όταν κλειδώνεσαι μες στο δωμάτιο γιατί όσοι είναι απ' έξω δεν έχουν ιδέα
Όταν σου είπαν τα νέα κι ήλπιζες να μη σου λένε την αλήθεια
Όταν δε βλέπεις συμπτώσεις γιατί δεν πιστεύεις πως γίναν τυχαία
Όταν ακούς ένα στίχο και νιώθεις ξανά την ανάσα στα στήθια
Όταν πονάει το μυαλό σου απ' την επανάληψη μόνο μιας σκέψης
Όταν το νόημα λείπει και να το γεννήσεις σου μοιάζει αδύνατο
Όταν η απώλεια έφτασε κι εσύ δεν ήθελες να το πιστέψεις
Όταν η μνήμη σκοντάφτει στις βόλτες με το παιδικό σου ποδήλατο
Όταν φοβάσαι το άγνωστο, όταν σε πνιγεί το δίλημμα
Όταν αδύναμος ένιωσες και το μετάνιωσες που έστειλες μήνυμα
Όταν κοιτάς τους γονείς σου και σκέφτεσαι πως δε θα ζούνε για πάντα
Όταν δουλεύεις στα ξένα και σκέφτεσαι ποσό σου λείπει η Ελλάδα
Όταν είσαι με ματιά κλειστά και παλεύεις να μπεις μες στον ύπνο
Όταν είσαι αγκαλιά με τη γάτα, όταν δίνεις φιλιά με τον σκύλο
Όταν πιέζεσαι γιατί δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στο μέλλον σου
Όταν αυτοί που σου λένε πως σε αγαπάνε δεν καταλαβαίνουν τα θέλω σου
Όταν θυμώνεις με το άδικο κι έχεις ξεμείνει να ψάχνεις τον λόγο
Όταν καπνίζεις και σκέφτεσαι πέντε λεπτά πριν από τον ψυχολόγο
Όταν αγχώνεσαι κι ακουμπάς τον σφυγμό σου με τα δάχτυλά σου
Κάποιοι εκεί έξω βιώνουν το ίδιο κι ας μην τους νιώθεις κοντά σου

[Chorus]
Όσα νιώθεις εσύ, τα 'χω νιώσει κι εγώ
Ίσως τελικά δεν είμαστε και τόσο μόνοι
Κι ας μην το ζούμε μαζί, έχουμε κάτι κοινό·
Το συναίσθημα απ' το βίωμα, και μας ενώνει