Matrix Zoro (GRC)

[Verse 1]
Είμαι χρόνια εδώ
Την πρωτεύουσα τη λέω χωριό
Κι άμα βάλω θα βγω
Κι άμα πας να πνίγεις, θα πνιγώ
Κι άμα κάνεις πως μπαίνεις, θα μπω
Γαμώ και τα σκαμπό
Πώς να πατάω στα πόδια μου, πώς να χτυπώ
Μου το έμαθε στον Κωλονό ένας δάσκαλος σ' ένα καρότσι αναπηρικό
Έσκαβα μέσα μου τούνελ βαθύ όσο κάνανε αυτοί τη ζωή τους
Έφτυνα χάπια, φύσαγα μίτους, άκουγα λέγαν' για 'μένα από τρίτους
Τώρα χάσανε την υπομονή τους, στρέφω εναντίον τους τη δύναμή τους
Είναι ο Κάρολος ο Σμιθ, σαν μετάλλια υψωμένες γροθιές στην απονομή τους
Το ραπ είναι σαν φαγητό, θέλει τόσο αλάτι, τόσο πιπέρι
Εδώ ριστέ-Περι, βγαίνω με το ίδιο κούρεμα από τον μπαρμπέρη
Ο φασίστας το έμαθε, ξέρει, όταν ήρθε να ανοίξει γραφεία
Έφαγε ξύλο και εξαφανίστηκε, τρέχοντας έμαθε κι ορθογραφία
Άλλες φορές ευφυΐα, άλλες φορές μόνο ευθεία
Τα λεφτά άμα τα έβαλες πάνω από όλα, φέρνουνε μοναξιά, όχι την ευτυχία
Αυτό μου το έλεγε η μάνα μου κρατώντας μια σφουγγαρίστρα
65 χρονών, μορφωμένη, περήφανη, ακόμα καθαρίστρια!
Εκείνη με θυμάται το χάραμα
Όταν της τελειώνει το μάκο
Μου λέει «Ψήσου για καν'ά άραγμα
Πώς θα βγάλουμε κανα φραγκο;»
99,9
Με την πουστιά κρατάω πάντα μια πιθανότητα
Γαμιόμαστε σαν να μισούμε όλη την ανθρωπότητα
Μα δεν κοιμόμαστε μαζί, δεν έχουμε οικειότητα