Ομίχλη (Omixli) Novel 729

[Verse 1]
Μπαίνω στο αμάξι, το πόδι στο γκάζι και χάνομαι μες στα μεσάνυχτα
Με το μυαλό σκεπασμένο από ομίχλη, η σκέψη δε βλέπει το άνοιγμα
Η πόλη κοιμάται εκτός από δέκα ταξί κι άλλα δυο βενζινάδικα
Κι όλους αυτούς που στο σπίτι παλεύουν τον πόνο με μάτια ορθάνοιχτα
Σαν να τους βλέπω, σαν να τους ψάχνω, σαν να τους νιώθω κοντά μου
Πόσα κελιά θα χτιστούν στην ατέλειωτη ευθεία αυτού του θαλάμου;
Η μόνη ανακούφιση αυτή τη στιγμή θα 'ταν να 'σουνα στην αγκαλιά μου
Το ίδιο μου κάνει είτε πνίγομαι πολύ βαθιά είτε στην κουταλιά μου
Τελευταία ανασαίνω αλλιώς, νιώθω και σκέφτομαι αλλιώς
Κοιμάμαι αλλιώς, ξυπνάω αλλιώς, κοιτάζω τον κόσμο αλλιώς
Κάτι με καίει συνεχώς και θα 'θελα να 'μουν αλλιώς
Μα και να ήμουνα, το ίδιο θα ζήταγα έτσι κι αλλιώς
Μέσα σ' αυτό το κεφάλι έχουνε φωλιάσει του κόσμου τ' άδικα και τ' ανεξήγητα
Σαν τους μπάτσους, χτυπάνε αλύπητα κι αφήνουν σημάδια ανεξίτηλα
Ιδεολογίες και δίστιχα, τα συμπτώματα κι η ηθική
Αυτά μας ενώσανε, φίλε μου, μέσα στο χάος εγώ θα 'μαι εκεί

[Chorus]
Μας εκπαιδεύουνε να μην νοιαζόμαστε και να μιλάει το συμφέρον
Κι όλοι μαζί έχουμε χτίσει αυτόν τον ντουνιά των χαμένων αγγέλων
Έλα και μίλα μου, δείξε μου αγάπη, έχω ανάγκη να ελπίζω σε κάτι
Έχω μέσα μου τόση φωτιά που φοβάμαι μην πάω και τα κάνω όλα στάχτη

[Chorus]
Μας εκπαιδεύουνε να μην νοιαζόμαστε και να μιλάει το συμφέρον
Κι όλοι μαζί έχουμε χτίσει αυτόν τον ντουνιά των χαμένων αγγέλων
Έλα και μίλα μου, δείξε μου αγάπη, έχω ανάγκη να ελπίζω σε κάτι
Έχω μέσα μου τόση φωτιά που φοβάμαι μην πάω και-