Μαύρο Σύννεφο (Mauro Sunnefo) Pavlos Pavlidis

Όλα έδειχναν πως θα 'ναι άλλο ένα απόγευμα
Που θα έφευγε όπως ήρθε, όπως ήρθε αθόρυβα
Δίχως κρότο, δίχως ήχο όπως και τα σύννεφα
Δεν περίμενα πως θα 'ρθει, πως θα έρθει σήμερα

Ότι σήμερα θ' ανοίξει το παράθυρο η πνοή
Του ανέμου που με ψάχνει, που με ψάχνει απ' το πρωί
Να μου πει την ιστορία για το μαύρο σύννεφο
Που διαλύθηκε μια μέρα μες στο καταχείμωνο

Όλο από ψηλά κοιτούσε πάντα ταξιδεύοντας
Σύννεφο που όλο βροντούσε, πήγαινε γυρεύοντας
Όταν γέμιζε η ψυχή του, γέμιζε με αστραπές
Έβρεχε κι οι κεραυνοί του, σκόρπιζαν παντού φωτιές

Μα ήρθε κάποτε η μέρα που εξαφανίστηκε
Όλοι λέγαν που να πήγε, ότι εξατμίστηκε
Μα από 'κει που είχε περάσει ύστερα από καιρό
Φύτρωσαν μεγάλα δάση που διψούσαν για νερό

Τον άκουγα και ήθελα κάπου μακριά να τρέξω
Είπα μ' αυτόν τον άνεμο δεν πρέπει εγώ να μπλέξω
Και του 'πα «τι θλιμμένη ιστορία... ποια γελοία χίμαιρα
Σ' έφερε εδώ απόψε, τι γυρεύεις σήμερα
Κάτι τέτοια παραμύθια μας τα λέγανε παλιά
Κάτι ναύτες μεθυσμένοι πέρα στα χαλάσματα»