Κόκκινο Διαμάντι (Kokkino Diamanti) Novel 729

[Verse 1]
Έχω κατάλοιπα από το χθες που δεν τα ξέρει ούτε ένας άνθρωπος
Ο αγώνας για γαλήνη μοιάζει αδιάκοπος
Αυτός ο Αύγουστος μου ξύπνησε αναμνήσεις
Κι είπα στον εαυτό μου "ήρθε η ώρα να μιλήσεις"
Όταν φοβάσαι να πεις κάτι γιατί νιώθεις πόσο πόνο θα βιώσεις, από το στόμα σου όταν βγει
Έχε στον νου σου πως αυτό το "κάτι" φίλε, έχει ανάγκη να αποδράσει, έχει ανάγκη να ειπωθεί
Έλα, πες μου τι συμβαίνει, πες μου τι μας δένει
Πες μου τι μας μένει αν δεν το ζήσουμε δεμένοι
Γίνε η εξαίρεση κι έλα δοκίμασε με πριν να πεις "ακόμα ένας που δεν με καταλαβαίνει"
Ανασαίνει το σκοτάδι μες στο δώμα μου
Άλλος άνθρωπος γεννήθηκα όταν βγήκα από το σώμα μου
Μου λέει θέλει να ακούσει τα κομμάτια μου, μα είναι πολύ νωρίς για να γνωρίσει τα σκοτάδια μου
Είμαι συναίσθημα αγνό και ματωμένο
Έκλεισα τα μάτια μου να δω το που πηγαίνω
Ανεβαίνω, κατεβαίνω, η ζωή μου μία λούπα
Δεν θα φύγω από τον κόσμο άμα δεν κάνω αυτό που σου 'πα
Είναι υπόσχεση και δεν την δίνω συχνά
Έχω τα πόδια στο τσιμέντο, το μυαλό στα βουνά
Ανεβαίνει η μουσική μου, μα το κάνω σεμνά
Από το επτά πάω στο δύο κι από το δύο στο εννιά

[Chorus]
Αν τα κουπλέ μου είναι διαμάντια, είναι κόκκινα
Γιατί ανώδυνα δεν έλαμψα ποτέ
Όταν σκεφτώ αν είμαι εντάξει, παύω να 'μαι
Μα όταν ρωτήσεις, σου απαντάω "όλα κομπλέ"
Κι αυτός ο κόσμος που φοβάται όταν ξυπνάω, αυτός ο κόσμος που δεν θέλει να αγαπώ
Υποταγή αν θέλει, τότε ας με σκοτώσει
Γιατί όσο ζω, θα τα κάνω και τα δυο