Άννα (Anna) Pavlos Pavlidis

Η Άννα κατεβαίνει απ' τη μεγάλη λιμουζίνα
Την κοιτάζω μες στα μάτια και γυρίζει από την άλλη
Στη χαμένη λεωφόρο έχει στήσει μια βιτρίνα
Περιμένει μες στο κρύο με σκυμμένο το κεφάλι

Όταν έρχεται στο σπίτι τα χαράματα
Και με ρωτάει ψιθυρίζοντας αν μπορεί να μείνει εδώ
Δεν ξέρω τι να πω

Λέω Άννα
Μείνε εδώ για πάντα

Η Άννα περιφέρεται ντυμένη μπαλαρίνα
Τη ρωτάω που συχνάζει μα ποτέ της δε μου λέει
Ονειρεύεται πως θα πνιγεί μια μέρα σε πισίνα
Με το πρόσωπο στραμμένο στο βυθό θα επιπλέει

Άννα
Μείνε εδώ για πάντα

Η Άννα όλο φοράει κάτι παράξενα στολίδια
Τη ρωτάω που τα βρήκε μα ποτέ της δε μου λέει
Την κουράζει που ρωτάω όλο τα ίδια και τα ίδια
Κοιτάζει απ’ το παράθυρο τη θάλασσα και λέει

Η Άννα όλο λέει ότι κάποτε θα φύγει
Δεν αντέχει πια ανάμεσα σε ύαινες και φίδια
Ότι η πόλη αυτή βιάζει τα παιδιά της και τα πνίγει
Ότι αισθάνεται διαμάντι πεταμένο στα σκουπίδια
Ότι όλοι όσοι προσπαθήσαν να την ταπεινώσουν
Στα γόνατα θα πέσουν, θα ικετεύουν, θα πληρώσουν