Portreto Unwound818 (GRC)

[Verse]
Ερχόμαστε απ' την ντροπή και συστηνόμαστε
Κοίταξε κάτω από το γείσο πως φαινόμαστε
Κι αν είσαι απ' τα άτομα που τα σεβόμαστε
Θα ξέρεις ότι μέσα μας χρόνια τώρα φλεγόμαστε
Τραγούδια δίπολα, λυπητερά, χαρμόσυνα
Φτάσαμε στην πηγή και τα νερά δεν είναι πόσιμα
Κι αφού τα πάντα γύρω μας είν' αναλώσιμα
Αυτό το ραπ προσάναμα με φόκο στα εθνόσημα
Λένε συνέχεια πως είναι άλλη κλάση
Μα στο δεκάλεπτο έχουνε πάθει θλάση
Κοιτώ το Νίνο και κρατιέται μη γελάσει
Πες στον αγαπημένο σου Mc δεν είναι classic
Θα ήθελα η μέρα να ‘χε κι άλλο 24ωρο
Και να είν' το σπίτι ευήλιο κι ευάερο
Μας βλέπει ο νόμος σα να είναι μάτι του Sauron
Ζούμε στα χρόνια των άνεργων και των άεργων
Συνεχή αναζήτηση θανάτου κλήρων
Όσο οι θανατοφάγοι κόβουν βόλτες γύρω γύρω
Μάγκλ έρμαια των τηλεπαραθύρων
Μην παρκάρετε τσοπάνηδες σε μπάρες αναπήρων
Παραφίνη σπίρτο παραφίνη
Φάτε αστική δικαιοσύνη όσο εμείς τόσα χρόνια
Παλεύουμε με νύχια και με δόντια
Να μην ηττηθεί η μνήμη
Παραφίνη σπίρτο παραφίνη
Φάτε αστική δικαιοσύνη όσο εμείς τόσα χρόνια
Παλεύουμε με νύχια και με δόντια
Να μην ηττηθεί η μνήμη
Μάλλον γουστάρω τον πόνο
Ή μήπως δεν νιώθω τίποτα
Ρηχά τα νερά μα εγώ δεν πατώνω
Φταίει η άνωση και η βαρύτητα
Πνίγομαι, πέφτω δεν έχω μέτρο
Όταν τους βλέπω στο κέντρο
Πρώτος το λίθο βαλέτω
Και ίσως μας στήσουν Πορτρέτο
Η Δύση του ήλιου σβήνει μέσα στο τσιμέντο
Δεν έχω χρόνο να τρέξω να παίξω να νιώσω
Για αυτό γράφω μια στο τόσο
Να ιδρώνω πριν ματώσω, κατάλαβες
Άκουσα τις λούπες και εδώ δίπλα εσύ μου στάθηκες
Το κεφάλι σου το κούναγες και χάρηκες
Μακάρι να μπουκάραμε σε τράπεζες
Να τα δίναμε στο κόσμο και να σπάγαμε τις κάμερες
Αρκετά αυθόρμητο δεν ξέρω αν πρέπει
Η καθημερινότητά μας την μετράω σε έτη
Το 2020 το νέο στέκι
Το ραπ είναι συνήθεια
Και μόνο αυτό με αντέχει
Το καυσαέριο γεμίζει τα πνευμόνια
Κι φίλοι μας τα βράδια φεύγουν σαν τα χελιδόνια
Οι δρόμοι πήρανε δικούς μας απ' τους ώμους μας
Και οι αναμνήσεις τρέχουνε γοργά μέσα στα χρόνια
Εδώ το μέλλον είναι μαύρο
Για αυτό βάλε κάτι καυτό που να κυλά λίγο ουίσκι πάγο
Να με αγαπάς πολύ δεν ξέρω άμα θα έρθω
Η μάνα μου γκρινιάζει
Δεν προσέχω μα υπάρχω
Αν το μυαλό μου είχε κάνει επιλογές 'σωστές'
Και αν οι επαφές δεν ψάχνανε για αρπαχτές
Οι κουβέντες που είχα νιώσει
Αν δεν μένανε στο χτες
Θα αλλάζαμε το κόσμο
Και θα 'σπάγαν φυλακές