Αν μ’ ακούς (An m’ akous) Giorgos Mazonakis

Στο σεντόνι του ουρανού και το φως του δειλινού φέγγει αρρωστιάρικο
Φέρνει εικόνες σου γυμνές, τι σου είναι αυτό το χθες
Πάντα μαρτυριάρικο
Πίνω μια γουλιά καφέ, ρίχνω στα άχρωμα εφέ και φαντασιώνομαι
Μια θλιμμένη μουσική και μια κρύπτη μυστική που μαζί σου ενώνομαι

Σαν του Χριστού τα πάθη, ο έρωτας αυτός
Ποια ασχήμια σου' χει μάθει να' σαι εαυτός
Που την ομορφιά ξεγράφει

Αν μ' ακούς δεν είναι αργά
Του σπιτιού σου τα κλειδιά
Στο λαιμό μου κρέμονται
Αν μ' ακούς σε συγχωρώ
Όσα σταύρωσες εδώ
Πάλι ανασταίνονται

Σε σκιές που περπατάς, με μισείς και με αγαπάς και τα δυο ταυτόχρονα
Και θηλιά μου στο λαιμό το σεντόνι το διπλό
Που για σένα το έστρωνα