Beatrice Rob de Nijs

Ik blaas het stof van haar gezicht
En ademloos kijkt zij me aan
De zee van tijd die tussen ons ligt
Lijkt voor haar blik opzij te gaan
Beatrice fluistert haar vader
Beatrice was haar naam

Wat voor vraag ligt in die ogen
Die de goden is ontgaan
Wie hield niet zijn hoofd gebogen
De laatste dag van haar bestaan
Beatrice, zwijgt de kerk dan
Beatrice was haar naam

Ze heeft haar vader bij zich zien komen
Zwart als de nacht kroop hij over haar heen
Aan zijn macht zou geen mens ooit ontkomen
Dat was aan haar
Dat was aan haar alleen

Een priester geeft haar dan het mes aan
En het bloed vloeit dankzij haar
Op de Engelenburcht moet zij terecht staan
Als een vadermoordenaar
Beatrice roept de rechter
Beatrice is haar naam