Ανάσανα (Anasana) Novel 729

[Verse 1]
Πού θα πάει; Κάποια στιγμή μυαλό θα βάλω
Απ' τα δεκάξι μου συνέχεια το αναβάλλω
Κι έχω φτάσει στο σημείο ν' αμφιβάλλω
Αν αντέχω αυτόν τον σάπιο κόσμο άλλο
Στην εφηβεία μας ποτίσανε με βία
Κι ανθίσαμε σαν μίσος μες στη Μασσαλία
Κάποιοι κάψανε την πόλη στον θυμό τους
Κι άλλοι καήκανε μες στο δωμάτιό τους
Ποιος θα μιλήσει στο παιδί για την αλήθεια;
Έκανα όπλο μου τον πόνο μες στα στήθια
Και σημαδεύω αυτά που χτίσανε οι ψεύτες
Σαν τα παιδιά που πετάνε στους μπάτσους πέτρες
Όταν νυχτώνει μαζευόμαστε σε στέκια
Κι ανταλλάζουμε ιδέες για το μέλλον
Εμάς οι στίχοι μας θυμίζουνε τουφέκια
Που προστατεύουνε τα σπίτια των αγγέλων
Όταν θα σβήσω, να θυμάσαι τ' όνειρό μου
Ευτυχώς δεν ήτανε μόνο δικό μου
Το κουβαλάνε κάτι ανήσυχα διαμάντια
Κι ανάβουν καπνογόνα στα σκοτάδια

[Chorus]
729
729
729
729