Αχέροντας (Axerontas) Vevilos

[Verse 1]
Ε, απόψε θ' αφήσω τα ποιήματα όσο περνάω απ' τον Αχέροντα
Κάποτε έγραφα μόνο για κάγκελα, τώρα μιλάω και για έρωτα
Τι κρύβω μέσα μου κάποιοι ρωτάνε και πως τ' αντέχω
'Ντάξει, για να αντέχω τα κρύβω μέσα μου, χωρίς όλα αυτά τι θα έχω;
Πάω στον κόσμο τους ό,τι μου ανήκει να πάρω χωρίς να πνιγώ
Και επιστρέφω στον κόσμο που ανήκω εγώ
Στις νύχτες που έπαψα να μεταφράζω σιωπές επιτόπου
Και δε χρειάστηκε να βάλω χέρι στην τσέπη του κάθε ανθρώπου
Είδα να χάνονται εκείνα που είπα πως θέλω κι εγώ να αγαπήσω
Κάτω από σκόνες, βελόνες και φάρμακα με ένα παρόν, παρόν και πίσω
Πίσω απ' τα λόγια μου κρύβονται δαίμονες ένα ποτάμι χωρίς γυρισμό
Κι εγώ σε μια κόλλα χαρτί παλεύω με τον εγκλεισμό
Ως που ξημέρωνε κι ένα κομμάτι μου πάντα χανότανε πολύ μεγάλο
Κάθε μου φόβο έκανα στίχο να με γλυτώσει από έναν άλλο
Κι έγινα πέτρα που σμίγει ποτάμια μέσα στη λύπη μου
Μα ίσως να βρήκα επιτέλους το σπίτι μου

[Chorus]
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω τη λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ, θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Ήμουν ανήμπορος πάνω σ' εκείνα που είχα για χρόνια θαμμένα
Είχα γεμίσει στιγμές, μα είχα χάσει εμένα
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω τη λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ, θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Έγινα δαίμονας γιατί φοβήθηκα ως τη στιγμή που κουράστηκα
Κι έφτασα εδώ, στις φωνές των ανθρώπων, να μοιραστούμε τετράστιχα