Poshte In Jang Ha Ali Sorena

پشت این جنگ ها، پشت این رنگ ها
پشت این زندگی ها، پشت این سنگ ها
پشت این عشقِ لعنتیِ بی خبر
پشت این لبخندهای تلخ بی اثر
پشت این لرزیدن های دست که نونشو میده
پشت این خط ها یه مداده که جونشو میده
من با هر خط که مینویسم له میشم داداش
دارم نقب میزنم به یک بنا به نام من بجنگ
نقب میزنم به سنگ، آب میکشم ازش
لاشه های دیروز من که قلدرن
امروز یه باورن که لاشخور خورن
من اون تخته م به روی من به گچ زدی به خط
ریه های امروزم از همون گچ ها پرن
من خُلم یا این همه خلق بی خبر؟
وقتی پشت هر قیچی باغبونیا گُلن

آهای! عمرِ کوتاهِ گل دروغه
آهای! پرتگاه نسیب پل دروغه
آهای! زن های خسته نفس جویده مجرم
آهای! مرد های چرک قصه های کار
آهای! بچه های کوچه های خاطره
آهای! گونه های سرخ دخترای دار
آهای! پیرزن چرخک به دست

چند تا دست باید بچسبن به هم رئیس؟
که مهر بسازن بکنن این مملکتُ آباد؟
چند تا دست باید بشن قطع
تا این چرخ بچرخه واسه مملکتِ آباد؟
چند رئیس جمهور؟ چند کابینه؟
چند شعارِ شهرِ آزاد اینه؟