Διάγνωση (Diagnosi) Novel 729

[Verse 1]
Η αίσθηση πως δεν ελέγχεις το μυαλό σου
Ότι το σώμα που κοιτάς δεν είν’ δικό σου
Ότι τα πάντα που βιώνεις μοιάζουν ξένα
Σαν να μην είσαι εκεί, σαν να λείπεις από ‘σένα
Σαν να ‘ναι όλα ψέμα, σαν να μην το ζεις
Σαν η φωνή που βγάζεις να μη βγαίνει από το στόμα σου
Ποιος θα σε νιώσει άμα πας και του το πεις;
Αν δεν το ‘χει ζήσει εκείνος πώς να νιώσει τον αγώνα σου;
Αυτή η αίσθηση πως δεν έχεις υπόσταση
Γιατί ό,τι βλέπεις το κοιτάζεις από απόσταση
Κι όποιος σου πει πως όλα είναι μια απόφαση
Πες του να μπει εκεί μέσα με σκοπό να κάνει απόδραση
Ίσως να αλλάξει γνώμη, συγγνώμη
Που σου χαλάω τη διάθεση με αυτά που ξεστομίζω
Θέλω να ξέρεις ότι το παλεύω ακόμη
Και όσα σύννεφα κι αν σκάνε για τον ήλιο ακόμα ελπίζω
Αυτή η αίσθηση που σου θολώνει μάτια
Και ο εαυτός σου είναι σπασμένος σε κομμάτια
Αυτή η αίσθηση που κουβαλάω απ’ τα 20
Που ήμουν πεπεισμένος ότι όλο αυτό είναι ψύχωση
Η αίσθηση, που με οδήγησε στην πτώση
Και μου ‘μαθε τον πόνο και αυτός μου έδωσε γνώση
Δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό που το ‘χω πάθει
Κάτι μέσα μου μου λέει πως το ‘χω ανάγκη