Umudunu Kaybetme Kolera

[Giriş]
Kolo-lo-lo
Ha

[Verse 1]
Dokuz canım varmış bilmiyordum vur vur ölmüyordum
Olanlar çok komikti ancak ben hiç gülmüyordum
Beni hiç bilmiyorsun kapalı kapüşonum
Altında çiçekler açmıyorum
Kelebekler çizer yüzümü façadan kaçmıyorum
Vücudumdaki bu çirkin izleri hiç takmıyorum (Kolo)
Tişörtümdeki kurşun deliklerini saymıyorum
Derisi kalkmış yumruklarımı artık sarmıyorum
Hissizleştim acı duymuyorum
Kendi türüyle beslenen böcektiler kemirdiler yara bandım yapmadım kimseyi
Kendini iyileştiren bir hayvan gibiyim
Yüzüme bak içi karışık ghetto gibiyim
Anа karаya dönen adalı gibiyim
Anladın mı?
Kafası geldi mi?
Kafan git gelli mi?
Ne bileyim sonu, başından belli mi ki?
Ne diyeyim olanı yaşıyoruz, yok seni beni

[Nakarat]
Umudunu kaybetme (Kolo) bugün hеr şeyi maziye defnedip ağla
Ama sakın vazgeçme sanki önünde kocaman sıralı bi' dağ var
Gideceksin elbette (Kolo-lo) kalacak değilsin
Unutulduğun yerde ama bunu dert etme (Kolo-lo)
Şimdi önünde kocaman yeni bi' hayat var
Hayalim çok basitti, kolaydı oysa, oysa, oysa
Girer miydim hiç zor yola başka yolum olsa, olsa, olsa, olsa?